Yenik Serçe ( Adı Nevin)

yaban ve asi
dağlara dağılan taylar gibi
ve yangın
gençliğinin alazında ışıltılı bıçaklar gibi

Adana’da yollara dizilmiş garlarda
çığlık çığlığa peronlarda
çocuklar gibiydi gözlerİ

adı Nevin
ayaz içer, rüzgâr giyerdi geceleyin...

o, kanadı kırık bir kuştu
beyaza vurulmuştu
kimseler görmnedi bir başka renk sevdiğini
kimseler görmedi 
kimseler kirlendiğini...

adı Nevin
hüzün kokar ve korkardı geceleyin...

“kendini martılarla bir tutma” derdim; 
“senin kanatların yok. düşersin, yorulursun, beni koyup koyup gitme ne olursun!”*

o, kanadı kırık bir kuştu
gülümserken vurulmuştu
kimseler görmedi uçtuğunu
kimseler görmedi kimseler 
kirlendiğini
adı Nevin
özlem tüter ve çağlardı, ve ağlardı geceleyin.

“ışığın” diyordu ı
şığın kırılıp düştüğü yerlerden geliyorum; 
karanlık kördü 
ve acımasız... 
ellerimle kırdım ben de kalan kanatlarımı; 
kanatlarımı kanatmaktan geliyorum...


O bir yenik serçeydi sıkılınca ağlamaya çıkardı. 
sonra da çift çıkardık; 
kar yağardı, 
biz dinlemez, çıkardık!
o kentte bütün sokaklar 
biz yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı,
insanlar dar yapılmıştı,
çıkardık!

kar durmazdı, 
üşüşürdü saçlarına
ve hep bir şeylere ağlardı o karlı havalarda... 
avurtlarına çarpan kar taneleri, 
gözyaşlarının sıcaklığına çarpıp ÇARPIP erirdi... 
biz yan yana, yana yana... yana yana!

O bir yenik serçeydi 
sıkılınca ağlamaya çıkardı
ben yürüsem bütün yollar ona çıkardı...


gitti... 
kanatları yüreğimdeydi
kalan, 
kalan elimde minyatür bir kuş şimdi
yitirdim o aşkın kimliğini
hükümsüzdür...

adı nevin,
ihaneti tutuşturduk bir sabahleyin!


Şiir: YILMAZ ODABAŞI 

Düzenleme : Bedirhan Gökçe