ISTANBULDAN MEKTUP

Canim,
uzandığın yerde yazıyorum 
yorgunum pek 
aynada yüzümü gördüm adeta yeşil 
havalar soğuk yaz gelmeyecek 
haftada otuz liralık odun lazım 
başa çıkılır gibi değil 
sofada demin iş görürken battaniyemi aldım sırtıma 
camlar çerceveler kırık 
kapılar kapanmıyor 
burda barınmamız imkansız artık 
taşınmalı 
ev yıkılacak üstümüze 
kiralar da pahalı mı pahalı 

Sana bunları ne diye anlatırım 
üzüleceksin 
derdimi kime dökeyim 
kusura bakma 
ısınsa iyice ısınsa ortalık ama 
hele geceler 
bıktım usandım üşümekten 
rüyalarımda afrikaya gidiyorum 
cezayirdeydim bir sefer 
sıcaktı 
alnımı bir kurşun deldi 
bütün kanım aktı ama ölmedim 
bana bir hal geldi 
çok ihtiyarladığımı hissediyorum 
halbuki biliyorsun 
henüz kırkıma basmadım. 
çok ihtiyarladığımı hissediyorum söylüyorum da 
söyleyince de kızıyorlar konferans dinliyorum herkesten 
her neyse 
bu bahsi kapat 

Paraguay halk türkülerini çaldı radyo 
bunlar dikenli bir yaprağın üzerine 
aşkla güneşle insan teriyle yazılmış 
acı da umutlu da 
bayıldım paraguay türkülerine 

Adviyeden mektup aldım 
beni cok göresi gelmiş 
beni hic unutamıyormuş 
şaştım da kaldım 
yıllardır 
sen memleketten gittin gideli 
ne kapımı çaldı 
ne bir haber yolladı hatta 
hatta sokakta karşılastık bir bayram sabahı 
başını çevirip geçti 
en yakın arkadaştık 
ama arkadaşlık ağaca benzer 
kurudu mu yeşermez artık 

Ben cevap yazmadım 
neye yarar 
evime bile gelse şimdi söyleyecek lakırdım yok 
düsmanlığım da yok elbet 
otursun güle güle 
zengin bir koca bulmuş 
hastalıklı bişeymiş adam manyağın biri 
halbuki adviye ne canlı kadındı 
gidip baktım oğlumuza 
pembe kumral uyuyor mışıl mışıl 
yorganı açılmış örttüm 
bir kara haber de verdi bu akşam radyo 
irene joliot curie ölmüş 
daha gençti 
yıllar var 
bir kitap okudumdu 
ölenin anası üstüne yazılmış 
bir yerinde iki kiz çocuğundan bahseder 
satırlar gözümün önüne geldi 
sarışın iki yunan heykeli gibi der 
işte bu çocuklardan biri öldü 
bilmem ki nasıl anlatsam 
büyük bilgin 
büyük adam 
ama şimdi lösemiden ölen o sarışın kiz çocugu da 
bu ölüm bana çok dokundu 
irene joliot curie için ağladım bu akşam 

Ne tuhaf 
irene deselerdi irene 
öldüğün zaman deselerdi 
istanbullu bir kadın hem de hiç tanımadığın 
ağlayacak arkandan deselerdi şaşardı 

Kocası geldi aklıma 
bir mektup yazsam başsaglığı dilesem diye düşündüm 
adresini bilmiyorum ama 
paris frederic joliot curie desem gider miydi 

Bir de fransız yazarı öldü 
gazetede okudum 
adını bile duymamışsındır 
çok ihtiyardı zaten 
üstelik de egoist sinik cenabet herifin biri 
herşeyle alay etmiş ömrü boyunca 
hiçbirşeyi hiç kimseyi sevmemiş 
bir köpeklerle kedileri 
ama yalnız kendininkileri 
mülakat vermiş ölmeden bir kaç gün önce 
ölümü alaya alıyor aklınca 
ama belli dehşetli de korkuyor 
resmi de var 
büyük annemizi erkek yap 
tepesine bir takke koy, işte herif 
korkunç bir yalnızlık içinde sıska bir ihtiyar 
ona da acıdım 
belki büyük annemize benzediğinden 
belki de yalnizlığına 
... 
Sana bir müjdem var 
okumayı öğreniyor tembel oğlun 
ebeyi söktü kereta 
tut koş kitap kalem çanta 
mükemmel değil mi 
her harfi bişeye benzetiyor 
a bir evmiş 
b göbekli bir adam 
t bir keser 
ödüm kopuyor diye tembel olacak diye 
hep ona iş yaptırmak istiyorum 
kız olsaydı kolaydı 
kadınların her yaşta her iş gelir elinden 
ama beş yaşında bir oğlan ne iş becerebilir 
ah bir ısınsa havalar 
ısınacak 
uzadıkça uzadı mektubum 
kendine iyi bak 
bana hemen cevap ver 
beni unutma 
bana hemen cevap ver 
akıllıdır münevver 
nasıl olsa ne yapıp eder falan filan diye kendini avutma 
sensiz perişanım 
beni unutma 
kendine iyi bak 
gözlerinden öperim canım 
güzel geceler 
kendine iyi bak 
bana hemen cevap ver 
dertlerimi aklında tutma, unut 
beni unutma 



NAZIM HİKMET RAN