ISTANBUL AGRISI

kanatlari parca parca bu agustos geceleri 
yildizlar kaynarken 
sangir sungur ayaklarimin dibine dokulen 
sen 
eger yine istanbul'san 
yine kan kopuklu cehennem sarmasiklari buyutecegim 

pancak pancak siirler tukurecegim 
demek yine ben 
limandaki direkler ormaninda butun bandiralar ayaklaniyor 
kapi onlerinde boyunlarini bukmus tek tek kafiyeler 
yahudi sokaklarini aydinlatan telaviv sarkilari 
mavi asfaltlara cokmus 
diz bagliyor 
eger sen yine istanbul'san 
kirli dudaklarini bulut bulut dudaklarima uzatan 
sirkeci gari'nda tren cigliklariyle bicaklanip 
intihar dumanlari icindeki haydarpasa'dan 
anadolu ustlerine bakip bakip 
aglayan 
sen eger yine istanbul'san 
aldanmiyorsam 
yakalari karanfilli ibneler eger beni aldatmiyorsa 
kulaklarimdan kan fiskirincaya kadar 
yine senin emrindeyim 
utanmasam 
gozlerimi damla damla kadehime damlatarak 
kendimi yani su bildigim atilla ilhan'i 
zehirleyebilirim 

sonbahar karanliklari tuttu tutacak 
tarlabasi pansiyonlarinda bekarlar bugulaniyor 
imtihan cigliklari yukseliyor universite'den 
tophane iskelesi'nde diesel kamyonlari sarhos 
direksiyonlarinin koynuna girmis bickin soforler 
uykusuz dalgalaniyor 

ulan istanbul sen misin 
senin ellerin mi bu eller 
ulan bu gemiler senin gemilerin mi 
minarelerini kurdan gibi dislerinin arasinda 
liman liman goturen 
ulan bu mazot tukuren bu dovmeli gemiler senin mi 
aksamlar yassildikca neden boyle devlesiyorlar 
neden durmaksizin imdat kivilcimlari fiskiriyor 
antenlerinden 
neden 
peki istanbul ya ben 
ya misralarini dort renkli duvar afisleri gibi boy boy 
gumruk duvarlarina yapistiran yolcu abbas 
ya benim kahrim 
ya senin agrin 
agir kabaralarinla uykularimi ezerek deliksiz yasattigin 
caresiz zehirle kusan cilgin bir yilan gibi 
burgu burgu icime bosalttigin 
o senin agrin 
o senin 

eger sen yine istanbul'san 
yanilmiyorsam 
koltugumun altinda eski bir kitap diye goturmek istedigim 
sicilyali balikcilara marsilyali dok iscilerine 
satir satir okumak istedigim 
sen 
eger yine istanbul'san 
eger senin agrinsa igneli besik gibi her tarafimda hissettigim 

ulan yine sen kazandin istanbul 
sen kazandin ben yenildim 
kulaklarimdan kan fiskirincaya kadar 
yine emrindeyim 
olsem yalniz kalsam cuzdanim kaybolsa 
parasiz kalsam tenhalarda kalsam carpilsam 
hic bir gun hicbir postaci kapimi calmasa 
yanilmiyorsam 
sen eger yine istanbul'san 
senin isliklarinsa kulaklarima saplanan bu isliklar 
gozbebeklerimde gezegenler gibi donen yalnizligimdan 
bir tekmede kapilarini kirip ciktim demektir 

ulan bunu sen de bilirsin istanbul 
kac kere yazdim kimbilir 
kac kere kirpiklerimiz kasaturalara donmus diken diken 
1949 eylul'unde birader mirc ve ben 
sokaklarinda mohikanlar gibi ates yaktik 
sana taptik ulan 
unuttun mu 
sana taptik 

                                Attila Ilhan